25.9.07

Kάτω τα όπλα! Από την καθημερινότητά μας τουλάχιστον...

Αντιγράφω το παρακάτω από τον "κακό μπελά" (kakosbelas.blogspot.com):
««««««
Στα όπλα!

Τα μολυβένια μου στρατιωτάκια παραταγμένα:
Ανάσα ρυθμική από το διπλανό δωμάτιο
(όνειρα γλυκά _δεν θ’ αργήσω)
Μια φωτογραφία _η Μικρή μου Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων
(το χαμόγελο του Γάτου, ευτυχώς, της παραστέκεται)
Μερικά βιβλία (και το πιο πρόσφατο _το πολύτιμο)
Ένα Andante πολυαγαπημένο στα ηχεία
Ένα μήνυμα που λουλουδιάζει στην οθόνη μου
(παλιό μα καινούργιο για τις ανάγκες της βραδιάς)
Αστεία μηνύματα φίλων στο τηλέφωνό μου
Φωτογραφίες ταξιδιών_σπαράγματα φωτεινών αναμνήσεων
Ένα ποτήρι λευκό κρασί, μισογεμάτο (μισοάδειο δεν θα το πω απόψε)

Μικρός στρατός, αθώος και άμαθος
(του εχθρού είναι πανίσχυρος και ύπουλος)
Ωστόσο μ’ αυτόν θα πολεμήσω
(θα πολεμήσω _το αποφάσισα)
Ακόμη κι αν χρειαστεί να σκιαμαχήσω όλη τη νύχτα
θα τις τρέψω σε άτακτη υποχώρηση τις Δυνάμεις του Σκότους
Η πρώτη _επισήμως_ Κυριακή του φθινοπώρου που ξημερώνει
δεν θα είναι η χάρη που μου δόθηκε (και φέτος)
αλλά η μάχη που θα έχω κερδίσει
(ο πόλεμος μοιάζει χαμένος από καιρό
αλλά πάλι κάθε πόλεμος είναι μια σειρά από μάχες)

(Σήμερα «έφυγε» η μητέρα ενός συναδέλφου. ‘Αρρωστη, όχι από γηρατειά. Την ίδια δεν την ήξερα και ό,τι είχα να πω σε κείνον του το είπα. Αυτό δεν είναι κατευώδιο. Είναι ξόρκι για τις Σκιές και τους Φόβους που κρούουν τα τύμπανα του πολέμου, κάθε που το ζοφερό παρόν με φέρνει αντιμέτωπη με το σκοτεινό παρελθόν και το αναπόδραστο μέλλον).
»»»»»»

Και μετράω σ' αυτές τις 27 αράδες της ευαίσθητης "Just me" με τις τρυφερότατες εκφράσεις, 14 πολεμικούς όρους, έναν κάθε δύο...
Γιατί;
Τί είναι εκείνο που μάς κάνει να χρησιμοποιούμε στρατιωτική, πολεμική ορολογία στην καθημερινή μας ζωή;
Γιατί προσλαμβάνουμε τη ζωή μας, έστω τον αγώνα για τη ζωή μας, σαν μιά πολεμική φάση, ένα πολεμικό συμβάν και συμβαίνον;
Σε τίποτα δεν τού μοιάζει βέβαια. Ακόμα κι όσοι δεν έχουν πάει σε πραγματικό πόλεμο, οι περισσότεροί μας δηλαδή, ξέρουν καλά πως η ζωή κι ο πόλεμος, όχι μόνον δεν έχουν τίποτα κοινό αλλά και είναι ακριβώς αντίθετα!
Όχι ΔΕΝ είναι η ειρήνη το αντίθετο του πολέμου, η ζωή είναι.
Κι όμως πολύ συχνά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, ακόμα και κάθε λεπτό μπορεί..., χρησιπομοιούμε κάποιον στρατιωτικό, πολεμικό, όρο στην καθημερινή μας επικοινωνία.

Με πρώτους και κύριους τη «μάχη» και το «όπλο».

Διαβάζουμε πως «έδωσε μάχη στο Σύλλογο» η τάδε... Ακούμε πως «το όπλο των διαφημιστών» ήταν... Λέμε «ο εξοπλισμός του σπιτιού» με συσκευές... «Μέ αφόπλισαν τα λόγια» της... «Σκιαμάχησε στη Βουλή» ο τάδε... «Πήγε ετοιμοπόλεμος στις εξετάσεις»...
Γιατί;
Χάθηκαν άλλες ηπιότερες και νοηματικά ακριβέστερες εκφράσεις; Οι γλώσσες (κι όχι μόνον η ελληνική...) είναι πολύ πλούσιες. Εμείς φτωχαίνουμε την επικοινωνία μας χρησιμοποιώντας άστοχες λέξεις.

Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο κατά τη γνώμη μου. Και ανάγεται καθαρά στον μιθριδατισμό.
(Για όσους δεν το θυμούνται: Ο Μιθριδάτης, ως βασιλιάς, λέγεται ότι έπαιρνε κάθε μέρα μια μικρή δόση δηλητήριο για να το συνηθίσει το σώμα του και έτσι να μην κινδυνεύει να τον δηλητηριάσουν οι αυλικοί του, πράγμα προφανώς σύνηθες εκείνη την εποχή)
Οι ανά τους αιώνες στρατοκράτες φρόντισαν να εξοικειωθούμε με την πολεμική ορολογία, ώστε να είμαστε "έτοιμοι", όταν αποφασίσουν να μάς βάλουν να αλληλοσκοτωνώμαστε.

Kαι όντας εξοικειωμένοι στην πολεμική ορολογία, έτοιμοι να αλληλοφαγωθούμε, δεν δίνουμε και πολλή σημασία στο τί ΑΚΡΙΒΩΣ γίνεται στο Ιράκ, στο Νταρφούρ, στο Αφγανιστάν...
Αυτό θέλουν οι «επικυρίαρχοι», την αδιαφορία μας στους εγκληματικές τους πράξεις.

Νοιώθουμε αδύναμοι, κι ίσως είμαστε τώρα, για να παρέμβουμε και να σταματήσει το μακελλιό. Τον μιθριδατισμό όμως μπορούμε να τον σταματήσουμε. Μόνοι μας, ο καθένας για τον εαυτό του, χωρίς καθόλου κόπο.
Ας πάψουμε να χρησιμοποιούμε πολεμική ορολογία στην καθημερινότητά μας. Αρχίζοντας με το να ζητάμε συγγνώμην, όταν το κάνουμε... Ίσως αργότερα να ανακαλύψουμε ότι έτσι γίναμε αρκετά δυνατοί και μπορούμε να σταματήσουμε έναν νέο ηλίθιο πόλεμο, για τη ...δημοκρατία, όπως στο Ιράκ.

Κι ας πάψουμε, αμάν πιά, να δωρίζουμε στους νεαρούς βλαστούς μας, πολεμικά παιχνίδια!

ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΥΜΕ εναντίον τους.

8 σχόλια:

Skouliki είπε...

το τουτο μου λοιπον ειναι οτι εχω παρει ενα ολοκληρο παπυρο-κ@λοχαρτο με τα πρεπει και τα μη, με τα σωστα και τα λαθη, με τα πριν και τα μετα, προσπαθοντας η αμοιρη οταν κανω κανενα παιδι να του μαθω κατι να του πω το σωστο..

αλλα πλεον η λιστα εχει γινει τοσο τεραστια που μαλλον τωρα που χειμωνιαζει θα την απλώσω για χαλι

Ν.Α. Λάμπης είπε...

@ Σκουλήκι

Κάπως έτσι εννοούσα τον καθαρό αέρα που μάς φέρνεις...

Σ' ευχαριστώ για την "άμεση επέμβαση"...(*)

Ν.Α.ΛΑΜΠΗΣ

(*) Τό αντίστοιχο της «άμεσης δράσης» στην πυροσβεστική...

Ν.Α. Λάμπης είπε...

@ Σκουλήκι

Υ.Γ. Στο blog του «Κακού Μπελά» το ανέφερα αυτό.

Ν.Α. Λάμπης είπε...

@ Σκουλήκι

Υ.Γ. (2) Όταν κάνεις "κανένα" παιδί, και πάλαιψέ το ΤΩΡΑ! είσαι στην άριστη ηλικία από όλες τις απόψεις, θυμίσου τα εξής από έναν που γέννησε(*) τέσσερα:
Πέστου όσα θες αλλά θα τό μάθεις κάτι μόνο με το παράδειγμά σου, όχι με τα λόγια σου.
Όλα τα άλλα που γράφονται και λέγονται είναι «άλλα λόγια ν' αγαπιώμαστε»...

(*) Ο πατήρ γεννά, η μήτηρ τίκτει.

Heliotypon είπε...

Σωστά, αδέρφια. 'Ετσι είναι. Ο πόλεμος και το πολεμικό λεξιλόγιο είναι, προφανώς, κατάλοιπα άλλων εποχών στις οποίες η ειρήνη ίσως δεν υπήρχε καν ως έννοια. Ευτυχώς σήμερα οι άνθρωποι δεν πολεμάνε σε τόσο μεγάλη έκταση όσο κάποτε (αλλά όταν πολεμάνε οι απώλειες είναι πολύ περισσότερες χάρις στα "έξυπνα" όπλα) και η ειρήνη έχει γίνει επιθυμητή κατάσταση. Από εμάς εξαρτάται η προσαρμογή της γλώσσας μας σε ειρηνικούς όρους. Ίσως θα μπορούσαμε να καταρτίσουμε ένα λεξιλόγιο με αντίστοιχους όρους ειρήνης.

just me είπε...

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη που δεν απάντησα στο ποστ, ούτε για να ευχαριστήσω τον καλό οικοδεσπότη για τα ευγενικά του λόγια και για τον κόπο που μπήκε να ασχοληθεί με τα δικά μου προχειρογραμμένα πονήματα. Η (ειλικρινής) δικαιολογία μου είναι ότι δεν διαθέτω καμία από αυτές τις "εξελιγμένες" τεχνολογίες, feedback και counters και δεν ξέρω τι άλλο, που σε ενημερώνουν με το ποιος και πότε ασχολείται μαζί σου, δεν διαθέτω επίσης (όπως, βέβαια, οι περισσότεροι από εμάς, υποθέτω), απέραντο χρόνο για το ευγενές (αλλά ζόρικο, τελικά) άθλημα του μπλόγκινγκ, κι έτσι μου συμβαίνει συχνά να χάνω την επικαιρότητα.

Επί της ουσίας, αλλά σύντομα (λόγω ακριβώς της έλλειψης χρόνου αλλά και σεβασμού προς τον χώρο του οικοδεσπότη) να πω ότι (αν ενδιαφέρει τον οποιοδήποτε) είμαι αμετανόητα πασιφίστρια _και όχι απλώς κατά του πολέμου. Σε μια άλλη συζήτηση ίσως μιλήσω περισσότερο γι' αυτό. Δεν χαρίζω ποτέ σε παιδιά παιχνίδια που έστω και να υπαινίσσονται πολεμική ενασχόληση και δεν χρησιμοποιώ "πολεμικό" λεξιλόγιο και πολεμικές παραβολές στην καθημερινή μου ζωή. Από την άλλη, απεχθάνομαι την ακαμψία, τον δογματισμό και την political corectness. Αν μου χρειαστεί για κάποιο λόγο να εκφραστώ με κάποιο τρόπο, θα το κάνω (με μόνο περιορισμό το να μην περιέχει ο λόγος μου προσωπική προσβολή και ρατσισμό, όσο μπορώ _και προσπαθώ να μπορώ πολύ)
Στο συγκεκριμένο ποστ χρησιμοποίησα αυτούς τους όρους εντελώς συνειδητά, ποιητική άδεια! Μπορεί να αστόχησα "λογοτεχνικά" :))) Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είχε να κάνει με ηθελημένη ή αθέλητη υποχώρηση σε μια πολεμική αντίληψη της ζωής.

(Η φλυαρία ήταν αναπόφευκτη, λόγω πρώτης _σχεδόν_ γνωριμίας. Στο άμεσο μέλλον θα είμαι λακωνική _ε, χμ, όσο μπορώ και όταν οι "πειρασμοί" δεν είναι μεγάλοι.)

Σ' ευχαριστώ, αγαπητέ Ν.Α. Λάμπη, για την πολλαπλή φιλοξενία.
:)

Ναπoλέων είπε...

Εγώ κυρ-Λάμπη μου, απλώς θα τραγουδήσω ένα παλιό του Χατζηδάκι, αυτό πού αρχίζει με το «Από το τρώϊκο κάστρο η Ανδρομάχη, τον Έκτορα σαν πήγαινε στη μάχη, φώναζε...» :

Όποιος τον γυρισμό σκοπό δεν βάνει,
στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει.

Σωστό;;;

Ναπoλέων είπε...

@ Heliotypon

Μέσα! Άν διοργανώσεις κάποια ομάδα, είμαι μέσα!