1-8-07
Καλό μήνα να περάσουμε.
Ας πραγματωθεί επιτέλους κάποτε και η λαϊκή ρήση:
«Αύγουστε, καλέ μου μήνα,
νά 'σουν δυό φορές το χρόνο!»
Αφορμή για το άρθρο αυτό ("post" blog-ολογικώς...) ήταν η είδηση πως κάποιοι πολίτες κατάθεσαν μήνυση/αγωγή, κάτι από τα δύο ή και τα δύο, εναντίον της Vodafone για παραβίαση του απόρρητου των τηλεπικοινωνιών, που, όπως είναι γνωστό, κατοχυρώνεται από το Σύνταγμά μας.
Έκαναν δηλαδή αυτό που δεν έκανε η κυβέρνησή μας, η κατ' εξοχή θιγόμενη αφού στα παρακολουθούμενα τηλέφωνα ήταν και το πρωθυπουργικό και κάμποσα υπουργικά... Αυτή φαίνεται πως έχει ΑΛΛΟΥΣ λόγους να μήν "σκαλίζει" την υπόθεση των υποκλοπών, ένας από τους οποίους ίσως είναι πολύ ...πεζός: Να μην αναδειχθεί η πλήρης ανικανότητα κάποιων στελεχών της.
Έχουν γραφτεί πάραπολλά για το σκάνδαλο αυτό. Εγώ θα προσπαθήσω να δω το συνολικό θέμα "Απόρρητο Επικοινωνιών" λίγο βαθύτερα, στις κοινωνικές και πολιτικές ρίζες του, άσχετα με την τρέχουσα, την ντόπια και την διεθνή, πολιτική κατάσταση:
1. Πότε, πως και για ποιό λόγο καθιερώθηκε ως ατομικό δικαίωμα, παγκόσμια.
2. Ποιά ήταν/είναι η πραγματική μεταχείρισή του.
3. Πού οδηγεί ένα τέτοιο ατομικό δικαίωμα.
4. Τί μάς συμφέρει στ' αλήθεια.
1. Οι Ιστορικοί θα έχουν στοιχεία για το πότε πρωτοκαθιερώθηκε ως δικαίωμα (στη Magna Carta ίσως;), ας μάς φωτίσει όποιος μπορεί, εγώ απλώς θα θυμίσω την πιό "διάσημη" παραβίαση αλληλογραφίας: Ο σαιξσπηρικός Άμλετ άνοιξε μυστικά το γράμμα του βασιλιά θείου του προς τον βασιλιά της Αγγλίας, στο οποίο τού 'γραφε να σκοτώσει τον Άμλετ, μόλις φτάσει...
Δεν θυμάμαι να ήταν ένα από τα λαϊκά αιτήματα τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης. Κατά τη γνώμη μου είχε παραχωρηθεί νωρίτερα στο λαό από τους ηγεμόνες του. Άλλωστε η αγραμματοσύνη ήταν "καθεστώς" την εποχή εκείνη, και τα ταχυδρομεία ανύπαρκτα ή στα σπάργανα. Ποιός θα έδινε σημασία στο απόρρητο της αλληλογραφίας;
2. Και σιγά που θα είχαν πρόβλημα οι ηγεμόνες να την παραβιάσουν, όποτε ήθελαν... Εδώ σήμερα, με τόσο περισσότερο αναπτυγμένο αίσθημα ατομικών δικαιωμάτων, γίνεται της κακομοίρας...
Με την συνεχή αύξηση των εγγραμμάτων και την ανάπτυξη των ταχυδρομείων το αίτημα απόχτησε ευρύτερη και σταθερότερη βάση. Θεσπίστηκαν ειδικοί νόμοι, εφαρμόστηκαν μια σειρά από προστατευτικές ρυθμίσεις. Για την αλληλογραφία αλλά και για τα άλλα μέσα που εντωμεταξύ αναπτύχθηκαν, τηλέγραφοι, τηλέφωνα και το Internet, πρόσφατα.
Όλα απόρρητα... Όλα εμπιστευτικά... Αυστηρές οι ποινές για τους παραβιαστές.
Έ! όχι ακριβώς... Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις ΠΑΝΤΑ διατηρούσαν το δικαίωμα παραβίασης του απορρήτου των επικοινωνιών, για ΕΘΝΙΚΟΥΣ βεβαίως μόνον λόγους... Για τις δικτατορικές, ούτε συζήτηση: Ήταν από τα πρώτα δικαιώματα που "αναστέλλονταν", αφού ό,τι και να έκαναν οι πολίτες ήταν «από χέρι» αντεθνικό...
Και στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα χειρότερα. Όλοι αυτοί οι ποικιλώνυμοι "ντέτεκτιβς" τί άλλο κάνουν από το να παραβιάζουν -με ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ενέργειά τους!- τις επικοινωνίες και την ατομική ζωή; Κι έχουν επίσημη κρατική άδεια ασκήσεως επαγγέλματος...
3. Μπορούμε αβίαστα νομίζω να συμπεράνουμε πως το απόρρητο καθιερώθηκε από την όποια εξουσία, ακριβώς γιατί δεν είχε σκοπό να το τηρήσει η ίδια και καθόλου δεν ένοιωθε να κινδυνεύει απ' αυτό. Ταυτόχρονα εμφανιζόταν ως «φιλολαϊκή» αλλά και έβαζε τους πολίτες στον ύπνο της δήθεν ασφάλειας.
Πολύ σπουδαιότερο όμως για μένα ήταν το ότι -με το απόρρητο της επικοινωνίας και το συναφές απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής- παρείχε την δυνατότητα στους πολίτες να κάνουν μικρές ή μεγαλύτερες παρανομίες, και έτσι να αναπτύσσουν ένα πλέγμα ενοχής απέναντι στους άλλους, την κοινωνία και, ΚΥΡΙΩΣ, το κράτος!
Κι αυτό βέβαια είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την αδρανοποίησή τους.
Η τέλεια εφαρμογή του "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω".
Μπορεί ο Ναζωραίος να τό είπε, αν τό είπε..., για να καταδείξει την υποκρισία κάποιων, οι χειριστές της εξουσίας όμως έχουν δει πόσο εύχρηστο εργαλείο χειραγώγησης των πολιτών είναι. Υπάρχει τίποτε καλλίτερο γι' αυτούς από τους αδρανοποιημένους "φιλήσυχους" πολίτες; Σίγουρα όχι.
Το ίδιο ακριβώς μοτίβο παίζει και η συνεχής ψήφιση περιοριστικών νόμων, πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενων, των οποίων οι διατάξεις δεν εφαρμόζονται στην πράξη, αλλά ...ΔΕΝ καταργούνται. Υπάρχουν εσαεί, για να μπορεί ο κάθε μικρός ή μεγαλύτερος τυρρανίσκος «να τυλίξει τον πολίτη σε μιά κόλλα χαρτί», όποτε τού καπνίσει..., να νοιώθει δηλαδή ο πολίτης πάντα στο έλεος της όποιας εξουσίας και... ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤ' ΑΥΓΑ ΤΟΥ.
4. Προσπερνώντας το γεγονός ότι ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΤΙΠΟΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟ, ας αναλογιστούμε πότε και γιατί θα είχαμε την ανάγκη του απορρήτου, του "ιδιωτικού" βίου. Μόνον όταν κάνουμε μιά πραγματικά εγκληματική πράξη ενάντια σε ένα μέλος της κοινωνίας ή την ίδια την κοινωνία (π.χ. να κλέβουμε τον συνέταιρο, την Εφορία, το ΙΚΑ...). Αλλά τότε φυσικά κανείς δεν θα τολμήσει να ισχυριστεί "είναι ατομικό μου δικαίωμα"...
Και ο "ιδιωτικός" βίος; Ξεχνάμε πως «ιδιώτες» οι αρχαίοι ημών (περίπου...) πρόγονοι κατάληξαν να ονομάζουν τους μειωμένης αντίληψης, που δεν ασχολούνταν με τα κοινά; Πως από κεί οι Λατίνοι ονόμασαν idiota τον ηλίθιο, το πήραν οι αγγλογάλλοι ως idiot και μάς τό επέστρεψαν ως ασθένεια, την ιδιωτία, την κατάσταση αποβλάκωσης;
Τί είναι εκείνο που έχουμε να κάνουμε ιδιωτικά και δεν θέλουμε να τό μάθουν οι άλλοι; Τί άλλο εκτός από ποικίλα "βίτσια" (όχι μόνο σεξουαλικά...) που βέβαια μόνο στην ευτυχία δεν οδηγούν... Μυριάδες τα παραδείγματα. Καθημερινά.
Ό,τι δεν είναι "βίτσιο" ή παρανομία γιατί να θέλουμε να τό κρύψουμε, γιατί να μην τό μάθουν οι άλλοι;
Γιατί να μην εφαρμόσουμε το σοφό : Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται;
Αν τό εφαρμόζαμε, έντρομοι θα οπισθοχωρούσαν οι διάφοροι ντόπιοι "πραίτορες", αλλά και οι Μπούς (πατήρ-αρχηγός CIA-πρόεδρος ΗΠΑ), οι Πούτιν (αρχηγός KGB-πρόεδρος Ρωσσίας) κι άλλοι, ών ουκ έστιν αριθμός, που ...προστατεύουν το απόρρητο των επικοινωνιών μας και τον "ιδιωτικό" μας βίο, για να διατηρούν ακμαίο μέσα μας το αίσθημα ενοχής, το εργαλείο τους για να μάς δυναστεύουν.
Όποιος δεν καταλαβαίνει αυτά τα απλά, ας συνεχίσει να βαυκαλίζεται με το απόρρητο και το "ιδιωτικό" ως ατομικό δικαίωμα...
Έχουμε τόσα άλλα πραγματικά ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα να υπερασπιστούμε... Αυτά τα ψεύτικα μάς μάραναν;;;
Κουράγιο!
Ν.Α.ΛΑΜΠΗΣ
21.7.07
Φαντασία ή λόγος/πραγματικότητα; Διαλιέχτε...
21-7-07
Από δύο, μάλλον τυχαίες αφορμές, μία για τον Henry (Ανρύ) Lefevre και «καπάκι» άλλη μιά για τον J.P.Dick παρακινήθηκα να διατυπώσω τα παρακάτω, έτσι σαν «πρώτο πιάτο» στο blog μου.
1. Πραγματικότητα και Φαντασία έχουν μιά πρωταρχική, τεράστια, διαφορά: Η Πραγματικότητα, το «όντως όν», για να υπάρξει χρειάζεται κάποιον που να την παρατηρεί «από έξω» και να την περιγράφει. Κι όχι μόνον αυτό. Αυτός ο απ’ έξω, πρέπει να είναι απόλυτα αντικειμενικός, να μην επιρρεάζεται από οτιδήποτε συμβαίνει στην «πραγματικότητα», να είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό. Καταλήγουμε έτσι σε ένα δυϊσμό, που κανένας επιστήμονας δεν έχει υποστηρίξει ώς τώρα. Ίσα-ίσα που όλοι πιά μιλούν για σχετικότητα, πως υπάρχουν τόσες ...πραγματικότητες, όσες και οι παρατηρητές τους. Άρα Πραγματικότητα δεν υπάρχει. Έτσι απλά το βλέπω εγώ.
Ο Λόγος, από την ίδια πλευρά, για να υπάρξει χρειάζεται ένα ορθολογικό σύστημα ιδεών. Να λάβει δηλαδή το ζητούμενον, που δίδασκε (ως παράδειγμα προς αποφυγήν...) το σχολικό βιβλίο «Λογικής» της 8ης Γυμνασίου... Τότε, προ ...αμνημονεύτων χρόνων. Ούτε Λόγος λοιπόν δεν υπάρχει.
Η Φαντασία, αντίθετα, δεν χρειάζεται καμμιά απολύτως δικαιολογητική βάση: Υπάρχει «αφ' εαυτής» που λένε. Δεν τής χρειάζεται να έχει επιβεβαίωση. Όραμα είναι και ως τέτοιο δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Είναι παρα-λογισμός και το ...φχαριστιέται. Όποιος θέλει, όποτε θέλει οραματίζεται, φαντάζεται ό,τι θέλει και για όσον καιρό θέλει. Καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία (ως τώρα τουλάχιστον... να μην ξεχνάμε και τον Όργουελ...) δεν έχει καταφέρει να το απαγορεύσει, να το σταματήσει αυτό.
2. Χωρίς Φαντασία ΔΕΝ θα υπήρχε Επιστήμη. Ας νομίζεται ευρέως ότι η Επιστήμη στηρίζεται στον Λόγο, λάθος είναι, σκεφτείτε το... Μπορεί να χρησιμοποιεί κάποια, αποκαλούμενα, λογικά μέσα, λογικές μεθόδους αλλά δεν στηρίζεται στην «πραγματικότητα». Αν στηριζόταν εκεί θα έπρεπε να είναι αναλλοίωτη. Κάνω λάθος; Αν δεν ήταν αναλλοίωτη, στηριζόμενη στην «πραγματικότητα», τί σόϊ «πραγματικότητα» θα ήταν η «πραγματικότητα»; Και τί σόϊ Λόγος ο Λόγος; Κι αν ήταν αναλλοίωτη η Επιστήμη τί σόϊ Επιστήμη θα ήταν;;; Μπορείτε να διανοηθείτε έναν Ηράκλειτο, έναν Αριστοτέλη, Ευκλείδη, Γαλιλαίο, Νεύτωνα, Δαρβίνο, Άϊνστάϊν, Παπανικολάου, Χώκινγκ (έτσι για να πιάσω τα πιό «χτυπητά» ονόματα) χωρίς Φαντασία;;; Μηδενικούλια, επιστημονικά, θα ήταν…
Και που να πιάσουμε Νταβίντσι, Μπετόβεν, Μότσαρτ... Ατέλειωτος ο κατάλογος των φαντασιόπληκτων.
3. Μπορεί καμμιά Εξουσία, όσο ανελέητη, μοχθηρή κι αν ήταν (Ιερή Εξέταση, Χίτλερ, Πόλ-Πότ...), να μήν κατάφερε να σκοτώσει τη Φαντασία, η Φαντασία όμως σκοτώνεται, πεθαίνει, όταν γίνει Εξουσία, όταν γίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΙΚΗ.
«Δεν σηκώνω κουβέντα» σ' αυτό! Το πρώτο παράδειγμα, που μού 'ρχεται στο νού, είναι της χριστιανικής διδασκαλίας. Υπάρχει πιό τρανό παράδειγμα φαντασιακού οράματος από αυτήν;;; Αγαπάτε αλλήλους. Δυό λεξούλες είπε και ...«καθάρισε» ο δικός σου. Αγαπάτε αλλήλους. Τεράστια Φαντασία! Ειδικά, αν σκεφτεί κανείς το περιβάλλον και τη χρονική στιγμή που εκστομίστηκε η φράση!
Κι ήρθε ένας πραγματιστής Ρωμαίος αυτοκράτορας κι έκανε Εξουσία, «εν τούτω νίκα», αυτή τη μεγαλειώδη Φαντασία. Και την ...πέθανε. Την έβαλε «στο λούκι» για να καταντήσει στο τρέχον κατάπλασμα, μέσα από μυριάδες Νύχτες Βαρθολομαίου.
4. Άρα ήταν λάθος το σύνθημα του Μάη '68 «η Φαντασία στην Εξουσία». Να κρεμάσουμε πλερέζες λοιπόν, όσοι απροσάρμοστοι στην «πραγματικότητα»; Όσοι ονειροπόλοι, φαντασιόπληκτοι, εκστασιαζόμενοι με το παρά-λογο όραμα ενός κόσμου με ανθρωπιά;
Να περιμένουμε να μάς λυώσουν οι (τόσο φοβισμένοι εγωϊστές) χειριστές της πραγματικότητας, της εξουσίας;;; Να μην βρούμε κάποιο «κόλπο» να πάρουμε την εξουσία για ν' αλλάξουμε τα πράμματα σύμφωνα με τη Φαντασία μας;;;
Θα αλλοτριωθούμε όμως... Θα την πατήσουμε... Άσε καλλίτερα, κάτσε στο μαντρί σου... Ζήσε με τη Φαντασία σου. Μακρυά από την εξουσία.
Τότε όμως δεν θ' αλλάξει τίποτα, θα τα ισοπεδώσουν όλα οι «πραγματιστές»!
5. Κι όμως υπάρχει τρόπος... Να ζούμε με Φαντασία και να αλλάζουν τα πράμματα σύμφωνα με αυτή (ή περίπου, τέλος πάντων, μή βαράτε...) ΧΩΡΙΣ να έχουμε την εξουσία, χωρίς να προσγειωθούμε στην «πραγματικότητα», χωρίς να "εκλογικευτούμε"... Ποιός είναι, θ' αναρωτιέστε, γίνονται τέτοια πράμματα, γίνονται αλλαγές σύμφωνα με τα οράματά μας, χωρίς νά 'χουμε το ...Pouvoir ??? Γίνονται με το παράδειγμα. Με το να ζούμε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΜΕΙΣ οι φαντασιόπληκτοι, ο καθένας μας, σύμφωνα με τις αρχές που η Φαντασία μας δημιούργησε, «επιστημονική» ή σκέτη.
Όποιον/-αν έφτασε διαβάζοντας έως εδώ τόν/τήν ευχαριστώ από καρδιάς.
Από δύο, μάλλον τυχαίες αφορμές, μία για τον Henry (Ανρύ) Lefevre και «καπάκι» άλλη μιά για τον J.P.Dick παρακινήθηκα να διατυπώσω τα παρακάτω, έτσι σαν «πρώτο πιάτο» στο blog μου.
1. Πραγματικότητα και Φαντασία έχουν μιά πρωταρχική, τεράστια, διαφορά: Η Πραγματικότητα, το «όντως όν», για να υπάρξει χρειάζεται κάποιον που να την παρατηρεί «από έξω» και να την περιγράφει. Κι όχι μόνον αυτό. Αυτός ο απ’ έξω, πρέπει να είναι απόλυτα αντικειμενικός, να μην επιρρεάζεται από οτιδήποτε συμβαίνει στην «πραγματικότητα», να είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό. Καταλήγουμε έτσι σε ένα δυϊσμό, που κανένας επιστήμονας δεν έχει υποστηρίξει ώς τώρα. Ίσα-ίσα που όλοι πιά μιλούν για σχετικότητα, πως υπάρχουν τόσες ...πραγματικότητες, όσες και οι παρατηρητές τους. Άρα Πραγματικότητα δεν υπάρχει. Έτσι απλά το βλέπω εγώ.
Ο Λόγος, από την ίδια πλευρά, για να υπάρξει χρειάζεται ένα ορθολογικό σύστημα ιδεών. Να λάβει δηλαδή το ζητούμενον, που δίδασκε (ως παράδειγμα προς αποφυγήν...) το σχολικό βιβλίο «Λογικής» της 8ης Γυμνασίου... Τότε, προ ...αμνημονεύτων χρόνων. Ούτε Λόγος λοιπόν δεν υπάρχει.
Η Φαντασία, αντίθετα, δεν χρειάζεται καμμιά απολύτως δικαιολογητική βάση: Υπάρχει «αφ' εαυτής» που λένε. Δεν τής χρειάζεται να έχει επιβεβαίωση. Όραμα είναι και ως τέτοιο δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Είναι παρα-λογισμός και το ...φχαριστιέται. Όποιος θέλει, όποτε θέλει οραματίζεται, φαντάζεται ό,τι θέλει και για όσον καιρό θέλει. Καμμιά δύναμη, καμμιά εξουσία (ως τώρα τουλάχιστον... να μην ξεχνάμε και τον Όργουελ...) δεν έχει καταφέρει να το απαγορεύσει, να το σταματήσει αυτό.
2. Χωρίς Φαντασία ΔΕΝ θα υπήρχε Επιστήμη. Ας νομίζεται ευρέως ότι η Επιστήμη στηρίζεται στον Λόγο, λάθος είναι, σκεφτείτε το... Μπορεί να χρησιμοποιεί κάποια, αποκαλούμενα, λογικά μέσα, λογικές μεθόδους αλλά δεν στηρίζεται στην «πραγματικότητα». Αν στηριζόταν εκεί θα έπρεπε να είναι αναλλοίωτη. Κάνω λάθος; Αν δεν ήταν αναλλοίωτη, στηριζόμενη στην «πραγματικότητα», τί σόϊ «πραγματικότητα» θα ήταν η «πραγματικότητα»; Και τί σόϊ Λόγος ο Λόγος; Κι αν ήταν αναλλοίωτη η Επιστήμη τί σόϊ Επιστήμη θα ήταν;;; Μπορείτε να διανοηθείτε έναν Ηράκλειτο, έναν Αριστοτέλη, Ευκλείδη, Γαλιλαίο, Νεύτωνα, Δαρβίνο, Άϊνστάϊν, Παπανικολάου, Χώκινγκ (έτσι για να πιάσω τα πιό «χτυπητά» ονόματα) χωρίς Φαντασία;;; Μηδενικούλια, επιστημονικά, θα ήταν…
Και που να πιάσουμε Νταβίντσι, Μπετόβεν, Μότσαρτ... Ατέλειωτος ο κατάλογος των φαντασιόπληκτων.
3. Μπορεί καμμιά Εξουσία, όσο ανελέητη, μοχθηρή κι αν ήταν (Ιερή Εξέταση, Χίτλερ, Πόλ-Πότ...), να μήν κατάφερε να σκοτώσει τη Φαντασία, η Φαντασία όμως σκοτώνεται, πεθαίνει, όταν γίνει Εξουσία, όταν γίνει ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΙΚΗ.
«Δεν σηκώνω κουβέντα» σ' αυτό! Το πρώτο παράδειγμα, που μού 'ρχεται στο νού, είναι της χριστιανικής διδασκαλίας. Υπάρχει πιό τρανό παράδειγμα φαντασιακού οράματος από αυτήν;;; Αγαπάτε αλλήλους. Δυό λεξούλες είπε και ...«καθάρισε» ο δικός σου. Αγαπάτε αλλήλους. Τεράστια Φαντασία! Ειδικά, αν σκεφτεί κανείς το περιβάλλον και τη χρονική στιγμή που εκστομίστηκε η φράση!
Κι ήρθε ένας πραγματιστής Ρωμαίος αυτοκράτορας κι έκανε Εξουσία, «εν τούτω νίκα», αυτή τη μεγαλειώδη Φαντασία. Και την ...πέθανε. Την έβαλε «στο λούκι» για να καταντήσει στο τρέχον κατάπλασμα, μέσα από μυριάδες Νύχτες Βαρθολομαίου.
4. Άρα ήταν λάθος το σύνθημα του Μάη '68 «η Φαντασία στην Εξουσία». Να κρεμάσουμε πλερέζες λοιπόν, όσοι απροσάρμοστοι στην «πραγματικότητα»; Όσοι ονειροπόλοι, φαντασιόπληκτοι, εκστασιαζόμενοι με το παρά-λογο όραμα ενός κόσμου με ανθρωπιά;
Να περιμένουμε να μάς λυώσουν οι (τόσο φοβισμένοι εγωϊστές) χειριστές της πραγματικότητας, της εξουσίας;;; Να μην βρούμε κάποιο «κόλπο» να πάρουμε την εξουσία για ν' αλλάξουμε τα πράμματα σύμφωνα με τη Φαντασία μας;;;
Θα αλλοτριωθούμε όμως... Θα την πατήσουμε... Άσε καλλίτερα, κάτσε στο μαντρί σου... Ζήσε με τη Φαντασία σου. Μακρυά από την εξουσία.
Τότε όμως δεν θ' αλλάξει τίποτα, θα τα ισοπεδώσουν όλα οι «πραγματιστές»!
5. Κι όμως υπάρχει τρόπος... Να ζούμε με Φαντασία και να αλλάζουν τα πράμματα σύμφωνα με αυτή (ή περίπου, τέλος πάντων, μή βαράτε...) ΧΩΡΙΣ να έχουμε την εξουσία, χωρίς να προσγειωθούμε στην «πραγματικότητα», χωρίς να "εκλογικευτούμε"... Ποιός είναι, θ' αναρωτιέστε, γίνονται τέτοια πράμματα, γίνονται αλλαγές σύμφωνα με τα οράματά μας, χωρίς νά 'χουμε το ...Pouvoir ??? Γίνονται με το παράδειγμα. Με το να ζούμε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ, ΕΜΕΙΣ οι φαντασιόπληκτοι, ο καθένας μας, σύμφωνα με τις αρχές που η Φαντασία μας δημιούργησε, «επιστημονική» ή σκέτη.
Όποιον/-αν έφτασε διαβάζοντας έως εδώ τόν/τήν ευχαριστώ από καρδιάς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)